20 augustus

Schaamte en berouw

Mijn kinderen! Ja! 'Een schild tegen de verachting en een bescherming tegen het verwijt'. dikwijls moet Ik Mijn discipelen ervoor beschermen, dat zij zichzelf verachten en beschuldigen.
Mijn arme Petrus zou nooit de moed hebben gehad om verder te leven, als er niet de tedere liefde was geweest, waarmee Ik hem had omhuld. Niet tegen de toorn van Mijn Vader, die een en al liefde is, moest Ik hem beschermen, niet tegen de hoon van Mijn vijanden, noch tegen de wrok van Mijn vrienden - neen! tegen de haat, waarmee Petrus zichzelf haatte.
En evenals vroeger, zijn ook bij Mijn volgelingen van heden schaamte en berouw en verachting afkomstig van henzelf, van hun zwakke 'ik'. Zij dachten, dat zij zo sterk en dapper voor Mij waren! En dan moet Ik hen beschermen met een schild van liefde, want anders zouden zij nooit meer de moed opbrengen om te strijden en te overwinnen. Maar dit geconfronteerd worden met zichzelf is nodig - schaamte en berouw moeten komen. Dat is een stadium in de ontwikkeling, maar slechts een stadium. Wat zouden de blijde vleugels van een vlinder voor nut hebben als deze op de grond bleef, terneergedrukt bij de gedachte aan zijn verachtelijk verleden?
En daarom zeg Ik nu tot jullie beiden, dat je geen moment meer moet stilstaan bij je zonden, en vergissingen, en fouten en slechte gewoonten uit het verleden.
Wees als iemand, die een wedstrijd loopt, die struikelt en valt, opstaat en voortsnelt naar de eindstreep. Wat helpt het als hij blijft staan om de plek te onderzoeken waar hij viel, om te huilen over het oponthoud en over de kortzichtigheid, dat hij dat, wat hem deed struikelen, niet eerder had gezien en uit de weg was gegaan?
Dit geldt ook voor jullie, en als een bevel draag Ik je op: zie niet achterom. Geef jezelf en allen, die je ooit hebt ontmoet, vanaf heden een nieuwe kans. Denk niet meer aan hun zonden en mislukkingen, noch aan die van jezelf. De herinnering is een stroom van teleurstelling, die de zwemmer hindert.
Toen Ik Mijn discipelen twee aan twee uitzond, geen reiszak, geen twee hemden, geen geld, was dat een opdracht, die niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk moest worden uitgevoerd. Op de reis door het leven moet je je ontdoen van alles, wat niet belangrijk is. Werp alles weg, wat je hindert, de onvolmaaktheden van anderen uit het verleden - het gevoel van mislukking.
Reis zonder lasten, met een licht hart, en een licht hart is van grote invloed.
Mijn kinderen, Ik heb je lief.

Heerlijke gelegenheid

Het leven van de mens is geen tragedie of komedie, opgevoerd door een grillige God.
Het is de heerlijke gelegenheid die de mens heeft om te herwinnen wat de mensheid verloren had - daarbij geholpen door Degene die de kortste weg daartoe vond en die bereid is op elk willekeurig punt en gedurende de gehele weg de mens te voorzien van het eeuwige leven.
Dat eeuwige leven, dat alleen hem in staat stelt, zelfs hier en nu, de atmosfeer van de hemel zelf in te ademen, en bezield te worden door het leven in de Geest, waarin Ik op aarde leefde; God, die mens geworden is.